55 Poznański Pułk Piechoty został sformowany w trakcie powstania wielkopolskiego, na podstawie rozkazu dziennego nr 14 głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Polskimi w byłym zaborze pruskim, gen. por. Józefa Dowbor-Muśnickiego z dnia 19 stycznia 1919 roku, jako 1 pułk strzelców wielkopolskich.
Dowódcą pułku mianowany został płk Daniel Konarzewski, któremu do pomocy przydzielono płk Nowakowskiego, mjr Józefa de Meszka, kpt. Morawskiego, kpt. Wierzchonia, por. Wąsowskiego i por. Stankiewicza. Formowanie pułku nastąpiło w Poznaniu, w koszarach byłego niemieckiego 46 pp (Cytadela). Początkowo pułk był bezpośrednio podporządkowany Dowództwu Głównemu SZ w byłym zaborze pruskim, a następnie został włączony w skład 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich.
26 stycznia 1919 r. na Placu Wolności w Poznaniu odbyło się zaprzysiężenie Dowództwa Głównego i garnizonu poznańskiego wraz z 1 pułkiem Strzelców Wielkopolskich. Pułk otrzymał wówczas chorągiew . Był to pierwszy sztandar wzorowany na chorągwiach powstańczych z 1831 r. Uroczystość zakończona została promocją 80 podoficerów na stopnie oficerskie i efektowną defiladą. Pułk został przeniesiony do obozu ćwiczebnego w Biedrusku pod Poznaniem, Żołnierze zostali przeszkoleni z elementarnych podstaw musztry, strzelania i taktyki, a dodatkowo zorganizowana została również szkoła podoficerska.
Od marca do maja 1919 roku Pułk brał udział w walkach pod Lwowem.
Po powrocie do Poznania 1 czerwca odbyła się uroczystość, podczas której sztandar pułku udekorowany został wstęgami z napisem: „Za obronę Kresów Wschodnich” .
W 1920 roku nastąpiła zmiana numeracji pułków w ramach unifikacji Armii Wielkopolskiej z Wojskiem Polskim. l Dywizję Strzelców Wlkp. przemianowano na 14 DP, a 1Płk Strzelców na 55 Pułk Piechoty. Następnie staraniem władz Poznania nadano wyróżniające miano ,,Poznański”.
W trakcie bitwy warszawskiej ,12 sierpnia 55 pp stanął w rejonie wsi Gołąb-Bonów (na południowy wschód od Dęblina), stanowiąc odwód 4 Armii. Poprzez jego działania bolszewicy ponieśli znaczące straty. Już 15 sierpnia Józef Piłsudski osobiście dekorował pierwszych żołnierzy pułku Srebrnym Krzyżem Virtuti Militarii.
21 listopada 1920 roku pułk skierowany został w rejon miejscowości Zelwy. 26 grudnia, Naczelny Wódz Józef Piłsudski dekorował sztandar Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari.
W wigilię Bożego Narodzenia 1920 roku pierwsze transporty 55 pp przybyły do Krotoszyna. Tu pułk kwaterował niespełna rok. 23 października 1921 roku przeniesiony został do Leszna . W mieście zakwaterowano dowództwo i I batalion. Pozostałe dwa bataliony zakwaterowano w Rawiczu. Pięć lat później w Lesznie wybudowano nowe koszary, którym nadano imię króla Stanisława Leszczyńskiego.
30 stycznia 1923 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził i zezwolił na noszenie odznaki pamiątkowej 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Odznakę o wymiarach 41×41 mm stanowi srebrny orzeł z szeroko rozpostartymi skrzydłami w złotej koronie, z zerwanymi okowami przymocowanymi do łap, umieszczony na tle oksydowanego wieńca z biało emaliowaną wstęgą z napisem „1919 1 PUŁK STRZELCÓW WIELKOPOLSKICH”. Projekt: Wincenty Wierzejewski. Wykonanie: Jan Knedler – Warszawa.
19 maja 1927 roku minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 19 stycznia, jako datę święta pułkowego.
W Biedrusku 20 maja 1929 roku Prezydent Ignacy Mościcki wręczył nową chorągiew , jako dar społeczeństwa Poznania, Rawicza i Leszna a 28 stycznia 1938 roku zaczęła być oficjalnie nazywana sztandarem.
W obliczu zbliżającej się II wojny Pułk po zakończeniu mobilizacji liczył 93 oficerów, 507 podoficerów i 2757 strzelców. Równocześnie zmobilizowane zostały miejscowe bataliony Obrony Narodowej: „Leszno”, „Kościan” i „Rawicz”, które podlegały organizacyjnie dowódcy 55 pp. Wybuch wojny zastał żołnierzy w pełnej gotowości .3 września 1939 roku pułk opuścił Leszno wycofując się w kierunku Kutna z kąd zamierzano przeprowadzić kontrofensywę i obronę Warszawy(bitwa nad Bzurą). W ciągu nocy z 18 na 19 września 55 pp przestał istnieć jako zwarta jednostka bojowa. Żołnierze, którzy zdołali przejść Bzurę, przebijali się małymi grupkami przez obszary leśne Puszczy Kampinoskiej w kierunku Warszawy. Pozostali przez parę najbliższych dni dostali się do niewoli niemieckiej. Płk Wiecierzyński, który przebijał się z małym oddziałem żołnierzy, 20 września dotarł w okolice Modlina, dostając się do niewoli. Do Kazunia przedarła się część żołnierzy II batalionu mjr. Sosienia. Oddział ten przebijając się dalej w kierunku Warszawy, stoczył o świcie 20 września swoją ostatnią walkę pod miejscowością Czosnów. Z 55 pp dotarli tu tylko nieliczni żołnierze, zasilając szeregi 60 pp, w ramach, którego walczyli aż do kapitulacji.
Dowódcy pułku
płk piech. Daniel Konarzewski (19 I – 9 VII 1919)
ppłk pd SG Gustaw Paszkiewicz (19 VII 1919 – 15 X 23)
ppłk / płk SG Rudolf Kawiński (15 X 1923 – 14 X 1924 → szef sztabu OK V)
płk dypl. piech. Józef Kustroń (18 I 1925 – 1 II 1930 → dowódca piechoty dywizyjnej 16 DP)
płk dypl. piech. Stefan Rowecki (2 II 1930 – 13 XI 1935 → dowódca Brygady KOP „Podole”)
ppłk / płk piech. Władysław Wiecierzyński (14 XI 1935 – 20 IX 1939)
